Merhaba, ilk yazımda sizlere nasıl anne olduğumu anlatacağım. Nasıl anne olunduğunu bilmeyen, mağara mensupları yoktur umarım aramızda. Ben daha çok, nasıl karar verdiğimi anlatacağım..
25 yaşında, çok sevdiği ve çok eğlendiği bir mesleği olan, üniversite okumuş, 6 yılını kampüs yollarında ve şenliklerde çatır çatır yemiş (!😅), bir kadındım. Yine mesleğimi icra ettiğim (sanmayın ki sahne sanatı. Alt tarafı cankurtaran) günlerin birinde, bizim sıpanın babası ile tanıştım. Çalıştığım otele tatile gelmişti. Önce sosyal medyadan sarkıntılık etti bana bu hanzo. Yani en azından, o zaman sosyal medyadan yürüdüğü için, bir hanzo olduğunu düşünüyordum. Bir karşılık vermedim, iki karşılık vermedim.. Sonra “ya cevap atayım da şuna gitsin başımdan” dedim.. Gitmedi. Hala tepemde dırdırdır 😅
Gel zaman git zaman, biz olduk sevgili. Yine bir çalışma günü ben havuzda can güvenligi sağlarken, sizinki ufacık bir kız bebesiyle havuzda oynamasın mı?! Kız da nasıl tatlı. Minnoş. Kaptırmışlar oynuyorlar. Bebeğin annesi babası, kaydıraklardan kayıyorlarmış, çocuğu bizimkine bırakmışlar. Cesarete bak! Iyi halt ettiniz sevgili anne-baba. Sayenizde o gün içimden “ulan yapıcan kız çocuğu, vercen bunun eline, oynayıp duracaklar. Ne güzel baba olur bundan” dedim.. Deyiş o deyiş. Sonra sizinkine dedim ki “çocuk yapalım mı?”. Şuura bak! Sanki canın karpuz çekiyor, marketten bi'tane kapıp geleceksin. Canım nasıl bebek çektiyse 😅. Bu da demez mi “olur”. Haydaaa!!! Yaptık gittik çocuğu.
Fakat şöyle bir durum vardı ki, biz buna karar verdigimizde, henüz 11 günlük sevgili idik 🙊. Bak sen delilere bak.. “Nasıl güvendin? Neyine güvendin? Sen ne yaptın?” gibi bilinç kasma seanslarınızı kendinize saklayın. Zira o an geldiğinde anlıyorsunuz. Anlamayanlar da üzülmesin. Bir insan bir insanı, istekleri doğrultusunda tek taraflı kullanamaz.. Siz içinizden gelen bir şey yapıp, sonrasında pişman olduysanız, emin olun sizin de çıkarınıza ve keyfinize hizmet etmiş bir şeyler vardır. Hep erkekler mi kullanmış oluyor kadınları? Aynı şeyi yaparken, kadınlar da erkekleri kullanmış olmaz mı? 😉 kısa bir feminizm duyarıdan sonra devam edeyim;
Aradan geçti 1 ay. Ben hamile olduğumu öğrendim. Benle birlikte tüm çevrem öğrendi tabii. Evlilik, barklılık derken.. 9 ayı doldurduk. Düşe kalka geçirdik bu süreci. Çünkü bir yandan eş, bir yandan sevgili, bir yandan ebeveyn.. Hepsini aynı anda olduk.. Bunlar olurken tanıdık birbirimizi. Hamilelik sürecimde hep, ekonomik krizlerimiz vardı. Birçok hayal gerçekleşmedi. Kalanları hep yarımdı. Bir yandan evliliğe alışmak, bir yandan anneliğe hazırlanmak. Bir yandan hamileliğin sıkıntıları. Eğlenceli ve kolay kısmı atlayıp, bir anda zor ve sıkıcı kısmı yaşadık. Evliliğimiz bu temelin üstüne kuruldu.
Derken, Simirna doğdu.. Bana 14 aydır anneliği, eşliği, kadınlığı öğretiyor. Tabii ki bekarken ne kadar kolaymış. Şimdi sabır ve fedakârlık dolu bir insan oldum. Asla taviz vermeyeceğiniz şeylere, bir bebek için boyun eğiyorsunuz. Ve en güzeli, bunu severek yapıyorsunuz.. Asla pişman olmadım. Zorlandığım zamanlar çok oldu. Gücümün tükendiği. Uykusuz, yorgun.. Tahammülsüz. Ama bir gülücük hep toparladı beni. Alıştığım tek kişilik, özgür ve rahat hayat, bir anda 3 kişilik, sürekli hareketli ve birilerine bağımlı bir hayata dönüştü.. Hala alışıyorum. Ama sanırım en zor kısmı atlattım. Kabullenememe kısmı.
İşler hızlı ilerliyor bebek beklerken. Hele ki, hızlı davrandıysanız.. Her şey olup bitecek ve siz eski hayatınıza hızla geri döneceksiniz sanıyorsunuz. Buna aldığınız kiloları verme süreci de dahil. Ama öyle olmuyor. Bunu kabullenemez, bebeğe kanınızı, gücünüzü, hayatınızı emen bir parazit gibi davranmaya başlarsanız, o zaman çekilmez oluyor her şey.. Kabullenip, anların tadını çıkarın.. O anlar geri gelmiyor. Ne yazikki bir kere büyüyorlar 😊
Öğrenmenin, anne olmanın, bir canlıyı şekillendirmenin keyfini sürün. Kafanız ne kadar rahat olursa, özlediğiniz forma o kadar iradeli dönersiniz..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder