Merhaba, hayata dişsiz başlamak nasıldır acaba? Birde onlar çıkarken, zaten dişleri olanları isyan ettirmesi...
Bu bebelerin dişli doğanları da var. Ilk duyduğumda bana korkunç gelmişti ama, o dişlerin sonradan çıkma süreci daha korkunçmuş 😒. Uyumuyor, yemiyor, içmiyor.. Sürekli ağlıyor, kucak istiyor. Kucağı bulunca inmek istiyor. Yine ağlıyor. Elleri kolları ağzında. Abartmıyorum, Simirna kolunu sokardı neredeyse ağzına. Nasıl bir ağrı nasıl bir kaşıntıysa, yavrum söküp çıkarmak isterdi dişi..
Bizim bebenin ilk süt dişleri çıktı. 4.ayındaydı. Alt iki süt dişi de birden geldi. Tam kolik dönemi geçti rahatladım demiştim.. 1 hafta bana bu hayatı cehennem etti. Kendisi neler yaşadı düşünmek istemiyorum. Ama acısını benden çıkarttığı kesindi..
Huysuzluk ve iştahsızlıkla başlıyor bu illet. Akabinde ateş, tabii bu değişiyor, takip ediyor. Bazı bebekler de şak diye çıkarıyor. Inanılır gibi değil. Kendi bile anlamıyor. Sabah bi kalkmış aaa diş çıkıyor. Bizimkinin dişleri baya açılış düzenledi. Davullu zurnalı geldiler. Alt mahalle, üst mahalle, konu komşu hasım akraba, herkes duydu. O kadar çok çığlık atıp ağlıyordu ki, insanlar kapıya geliyordu bu çocuğa ne yapıyorsunuz diye. Ya ne yapıcam, o bana bi'şey yapıyor.. Dövse daha iyi. Yüzüme yüzüme bağırıyor. Hayır elimde olsa, çıkın ulen çabuk çocuğumun damağından diyeyim çıksınlar.
Bu belirtiler başladıktan yaklaşık 1 hafta sonra damak yarılıyor. Sonrası rahat. Diş yavaş yavaş çıkıyor. Ammaaaaaaa.. Akabinde başka bir diş geliyor 😒 Hele o azılar.. Önünde eğilir tövbe edersin. Öyle çektiriyor çocuğa. Yani zaten normalde canavara dönüşen çocuk, azıları çıkarırken birde öfke kontrolü bunalımına giriyor. Vurmalar, kırmalar, bağırmalar, saç baş yolmalar..
Daha kötüsü tüm bunların 2 yaş sendromu ile aynı döneme denk gelmesi. Ben eminim arkadaş, 2 yaşına kadar büyüme sürecinden sağlıklı çıkabilen çocuğun, hayatta sırtı yere gelmez. Düşünsenize diş ayrı dert, emeklemesi, yürümesi, konuşması, bağımsızlık ilanı (2 yaş sendromu), tüm bunların yanında ananın-babanın eğitim verme çabaları, parka mı gitsen, hamurla mı oynasan, duvarları mı boyasan. Konuşsan mı, yürüsen mi, koşsan mı, yemeği yedim mi, suyu içtim mi, altım değişecek mi, üstüm giyilecek mi.. Oooof dertlere bak Allah Allah...
Anne babanın çektiği işkence apayrı. Hele birde annenin. Ben şanslıyım. Babası en az benim kadar ilgili. Bana bir şey olsa, hem anne olur hem baba eminim. Ama ya evin babasının hiçbir işe karışmadığı evler? O anneler ne yapsın? Tüm bunları ve birde evini ve birde kendini çekip çeviren kadınlar? Bazen annelerin çocuklarını neden dövdüğünü anlar gibi oluyorum. Neden hep agresif olduklarını. Tahammülsüz olduklarını. Tabii ki asla ve asla çocuğa şiddet anlaşilamaz. Normal olamaz. Kabul edilemez. "Ben çok gergindim de çocuk da çok yaramazlık yaptı. Çaktım iki tane." böyle bir şey yok.. Ama o cinnet anını biliyorum. Bebeğin tüm bu sıkıntılarını anneye yansıttığı o an var ya.. Bilirsiniz.. Annenin de üzgün, gergin bir anına denk geldiyse abboooooovv. Kıyamet kopuyor o an evde. Cinnet geçiriyor anne. Ben de geçiriyorum. Ama asla Simirna'yı dövmem. Nasıl döverim. Zaten derdi başından aşkın diye sığınıyor bana. 80 cm boyu, 8.5 kilosuyla fazla geliyor olabilir hayat ona. Bundan doğal ne var.
O an gözümü kapatıp bi'nefes alıyorum. Hiçbir şey yapamazsam, bi'odaya kaçıyorum 2 dakikalığına. Bağırmak bile istemiyorum çünkü. Sonra çıkıp "annecim ben biraz gerildim. Biliyorum sen de iyi değilsin. Gel kucağıma dolaşalım. Aaaa Gaga (kedimiz)" diye konuyu kapatmaya çalışıyorum. Tabii 5 dakika sonra yine aynı, ama ben yılmış olduğun için 2.tura sinirlenemiyorum 😅
Işte bu ayar çok önemli, bu diş belası diğerleri gibi değil. Uykusu olsa uyutursun, gazı olsa cıkarırsın, acıksa yedirirsin.. Ama dişe yapılacak hiçbir şey yok. Tamamen şans. Şanslıysanız sessiz sedasız çıkarlar. Ama bizde durum resmen Simirna'nın dişlerden çıkması gibi bir şey oldu. Bu aşamada canı deli gibi yanan bebeğe bağırıp vurduğunuz anda, belki bedeni sizden gitmez, ama ruhu gider. Ruhu sizden giden bir çocuğu, geri getiremezsiniz. Bırakın o ağlasın. Yerlerde tepinsin. Çok üzülsün. Ama siz mutlaka başka bir odaya gidip, kapıyı kapatın. 2 dakika da olsa derin derin nefes alıp sakinleşin. Çıkınca da normalde yapmanız gerekeni yapıp, mükemmel bir sakinlikle bebeğinizi sakinleştirin.
Ben anneler robottur düşüncesine çok karşıyım. "Hayır efendim anne dediğin her an sakin, sevgi dolu, mükemmel olur.." Hayır canım olmaz. Çocuk doğurmak kadını robot yapmaz.. Anneler de sinirlenir. Anneler de üzülür. Anneler de bazı şeyleri çocuklarının önünde yaşar. Bu kaçınılmaz. "Ben çocuğuma 1 kere sesimi yükselmedim" diyen kadın yalan söylüyordur. Ama bunlar şu demek değil, çocuğa bağırın/dövün.. Mükemmel olmaya çalışmayın. Bebeğime sinirleniyorum ne biçim anneyim demeyin. Insansın yahu. Sadece krizi yönetmeyi öğrenin. Güzel çocuklarınız sizi anlayacaktır emin olun..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder